Kalitatea kudeatzeko sistemak behar-beharrezkoak dira edozein jardueratan. Berdin dio altzariak egiten dituen lantokia izan edo abokatu bulegoa izan, enpresaren etorkizuna ziurtatzeko eskaintzen ditugun produktuen edo zerbitzuen kalitatea bermatzea derrigorrezkoa da, are gehiago krisi garaiotan.
Testuinguru horretan kokatu behar ditugu komunikabideetako hizkuntzakalitatea kudeatzeko sistemak. Ez dago komunikabide guztientzat baliagarria izan daitekeen eredu bakar bat; hizkuntza kalitatea kudeatzeko sistemak neurrira diseinatu eta garatu behar dira zenbait irizpide kontuan hartuta: testuinguru soziolinguistikoa, komunikabidearen baliabideak, komunikabidearen helburuak, eta abar.
Prozesu honen beste ezaugarrietako bat aldakortasuna da. Sistemak diseinatu eta garatzea garrantzitsua izanik ere, eguneratzea ezinbesteko aldagaia da; hizkuntzaren arauak eta erabilerak etengabeko eraldatze prozesuan daude –hizkuntza bizirik dagoen seinale–, eta hizkuntzaren kalitatea sustatu nahi badugu, etengabeko aldaketa horri erreparatu behar diogu ezinbestean. Ez hori bakarrik, hedabideak beti izan baitira hizkuntzen berritzaile eta eraldatzaile.
Hortaz, hizkuntza kalitatea bermatu ahal izateko prozesu egituratu eta zehaztu bat ezarri behar da, eta prozesu horren jarraipena egin behar da. Arestian aipatu dugu eredu unibertsalik ez dagoela; komunikabide bakoitzak bere kalitate sistema definitu behar du. Jarraian, ereduak definitzerakoan kontuan hartu beharrezko zenbait irizpide:
1. Hizkuntza-eredua. Komunikabide bakoitzak bere hizkuntza-eredua definitu behar du, hau da, bere produktuek kalitate mailari eusten dioten ebazteko ezinbesteko erreferentzia (abiapuntua, helburuak, plangintza, irizpideak…). Ez baita gauza bera, esate baterako, Berrian idaztea edo Ttipi Ttapan idaztea.
2. Kalitate-kontrola. Lehenengo urratsa eman ondoren, kalitatea bermatzeko prozesua egituratu eta martxan jarri behar da. Horretarako, beharrezkoak diren pertsonak, tresnak eta bestelako baliabideak antolatu behar dira.
3.- Ebaluazioa. Ezarri dugun sistema balekoa den ala ez jakiteko, hurrengo urratsa ebaluazio prozesua abiaraztea da. Eta beharrezkoa den guztietan, egokitzapenak edo aldaketak egin beharko dira.
4.- Baliabide teknolinguistikoak. Langile orok izan behar du prozesu honen partaide, nahiz eta bakoitzak duen betekizun mailaren arabera esku-hartzea modu batekoa edo bestekoa izan. Eta puntu honetan, baliabide teknolinguistikoak aipatu behar ditugu (kontsulta-guneak, corpusak, estilo liburuak, eta abar). Hizkuntza kalitatea kudeatzeko sistema ezartzeko ardura dutenek tresna baliagarriak jarri behar dituzte langileen eskura, eta azken hauek, horiez ezagutu eta aplikatzen ikasi behar dute.
5.- Parte hartzea ezinbestekoa da. Zuzendaritzak, hizkuntza kalitatea kudeatzeko sistemak ezartzeko erabakia hartuko du; hizkuntzalariek, prozesua definituko dute; zuzentzaileek, kontrol-lana egingo dute; eta azkenik, kazetariok egunerokotasunean aplikatu beharko ditugu komunikabideak ezarri dituen kontrol sistemak. Eta horretarako, arauak eta baliabideak ezagutu behar ditugu ezinbestean.
Produktuen eta zerbitzuen kalitatea bermatzea ezinbestekoa dela esanez abiatu dut gogoeta. Komunikabidearen izen ona dago jokoan; gure zeregina informatzeaz baina haratago baitoa, izan ere, gure jarduna eredugarria izan liteke hartzailearentzat, bere kezkak eta zalantzak argitzeko ispilu egokia baikara. Profesionalak garen neurrian, gure irakurleek ez bezala, kalitatea kudeatzeko sistemak ezagutzera derrigortuak gaude.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina